Το να αντιδράσης, για να υπερασπιστής σοβαρά πνευματικά θέματα, που αφορούν την πίστη μας, την Ορθοδοξία. Αυτό είναι καθήκον σου. Εγώ, όταν διαβάζω στο Ψαλτήρι τον στίχο: «Και έστη Φινεές και εξιλάσατο, και εκόπασεν η θραύσις», ασπάζομαι πολλές φορές το όνομά του. Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου
Αγίου Παϊσίου του Αγιορείτου
Η υπεράσπιση του δικαίου
– Γέροντα, λέει σε ένα τροπάριο: «Θυμόν κινήσαντες τον δικαιότατον»*. Ποιος θυμός είναι δικαιότατος;
– Όταν
αδικούνται άλλοι και φωνάζη κανείς και θυμώνη από πόνο πραγματικό, τότε
είναι «δικαιότατος ο θυμός». Όταν αδικείται ο ίδιος και θυμώνη, τότε
δεν είναι καθαρός ο θυμός. Όταν βλέπης έναν να υποφέρη για ιερά
πράγματα, αυτός έχει θείο ζήλο. Από αυτό μπορείς να καταλάβης και τον
δια τον Χριστόν σαλό. Αν πάρης λ.χ. μια εικόνα και την βάλης μπροστά του
ανάποδα, θα τιναχθή επάνω ο δια Χριστόν σαλός∙ έτσι του κάνεις τεστ…
Υπάρχει δηλαδή και δικαία, θεία αγανάκτηση, και μόνον αυτή η αγανάκτηση
δικαιολογείται στον άνθρωπο. Ο Μωυσής, όταν είδε το λαό να θυσιάζη στο
χρυσό μοσχάρι, αγανάκτησε και πέταξε κάτω τις πλάκες με τις εντολές που
του έδωσε ο Θεός, και έσπασαν.
Ο Φινεές, ο εγγονός του αρχιερέα Ααρών, δύο
φόνους έκανε και ο Θεός έδωσε εντολή από την γενιά του να βγαίνουν οι
ιερείς του Ισραήλ! Όταν είδε τον Ισραηλίτη Ζαμβρί να αμαρτάνη με την
Μαδιανίτιδα Χασβί μπροστά στον Μωυσή και σε όλους τους Ισραηλίτες, δεν
κρατήθηκε∙ σηκώθηκε από την συναγωγή και τους φόνευσε, και έτσι
σταμάτησε η οργή του Θεού. Αν δεν τους σκότωνε και τους δύο, θα έπεφτε
οργή του Θεού σε όλον τον λαό του Ισραήλ. Φοβερό!
Εγώ, όταν διαβάζω στο Ψαλτήρι τον
στίχο: «Και έστη Φινεές και εξιλάσατο, και εκόπασεν η θραύσις»,
ασπάζομαι πολλές φορές το όνομά του. Αλλά και ο Χριστός, όταν
είδε να πουλούν μέσα στον περίβολο του Ναού βόδια, πρόβατα, περιστέρια,
και τους κερματιστές να ανταλλάσσουν χρήματα, πήρε το φραγγέλιο και τους
έδιωξε.
Ένας πνευματικός άνθρωπος, όταν πάη με αγανάκτηση να υπερασπίση τον εαυτό του για ένα ατομικό του θέμα, αυτό είναι καθαρά εγωιστικό, είναι ενέργεια του πειρασμού. Δέχεται επιδράσεις δαιμονικές εξωτερικές. Αν κάποιοι τον αδικούν ή τον κοροϊδεύουν, αυτόν πρέπει οι άλλοι να τον υπερασπίζωνται, για το δίκιο, όχι για προσωπικό τους συμφέρον. Δεν ταιριάζει να μαλώνης για τον εαυτό σου. Άλλο το να αντιδράσης, για να υπερασπιστής σοβαρά πνευματικά θέματα, που αφορούν την πίστη μας, την Ορθοδοξία. Αυτό είναι καθήκον σου. Όταν σκέφτεσαι τους άλλους και αντιδράς, για να τους βοηθήσης, τότε αυτό είναι καθαρό, γιατί γίνεται από αγάπη.
Όταν πήγα στο Σινά, κατέβαινα στο µοναστήρι κάθε εβδοµάδα, κάθε δεκαπέντε µέρες, για να κοινωνήσω. Μία φορά µου λέει ένας πολύ απλός δικαίος [=επί κεφαλής σκήτης ή κοινοβίου, επί θητεία ή ισόβιος] που ήταν εκεί: «Α, όχι κάθε εβδοµάδα – τέσσερις φορές τον χρόνο πρέπει να κοινωνούν οι καλόγεροι». Τότε είχαν τυπικό να µην κοινωνούν συχνά. Φορούσα και το επανωκαλύµµαυχο. «Ούτε επανωκαλύµµαυχο», λέει. Αυτοί το έβαζαν µόνο στις τελετές. «Να ’ναι ευλογηµένο», λέω. Και το είχα και εγώ ριγµένο στον ώµο σαν κασκόλ και δεν µε απασχόλησε ξανά. Τί; Να µαλώσω;
Ετοιµαζόµουν εν τω µεταξύ κάθε φορά για τη Θεία Κοινωνία και πήγαινα στην Εκκλησία. Την ώρα που ο παπάς έλεγε «Μετά φόβου Θεού…», έσκυβα το κεφάλι και έλεγα: «Εσύ γνωρίζεις, Χριστέ µου, πόση ανάγκη έχω», και ένιωθα τέτοια αλλοίωση, που δεν ξέρω αν θα την ένιωθα, αν κοινωνούσα.
Αφού πέρασαν κάµποσοι µήνες, ήρθαν στο
µοναστήρι τέσσερα- πέντε παιδιά, που από µένα παρακινήθηκαν να έρθουν
στο Σινά. Είπαν λοιπόν και σ’ αυτά να µην κοινωνούν. Ε, τότε µίλησα και
τακτοποιήθηκε το θέµα [για τον εαυτό του δηλ. ο άγιος Παΐσιος δεν
μίλησε, ενώ τους άλλους τους υπερασπίσθηκε].
[Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, ΛΟΓΟΙ Γ’, Πνευματική αφύπνιση, σσ. 51- 53.
